Nog schilderen

Jezelf kwali-tijd gunnen, ik blijf het een hele uitdaging vinden. Er moet zoveel. Aldoor komen die moetjes aankloppen, zelfs tijdens het werk terwijl je ze aan het oplossen bent, houden ze hun bek niet. Want dit trekt visueel op niks, zou je die komma niet daar zetten om het risico op misverstanden helemaal uit te sluiten of toch maar gewoon bellen nee het is middag en zwart op wit is beter, dadelijk eerst dat nog even doen en daarna mag je een tas thee als je braaf bent. Of zoiets. Geen wonder dat ik mezelf soms saboteer met uitstel- of vluchtgedrag, maar probeer eens een artikel te lezen terwijl het zeurt: “bel nu eindelijk eens voor die afspraak” of “zou je niet beter boodschappen gaan doen?”…

Je wilt niet weten hoeveel technieken, cursussen enz ik al heb uitgeprobeerd om dat stemmetje te verzachten. Het probleem is dat perfectionisme een generaties lang ingesleten automatisme is (wat niemand expres doet), dus zodra de waakzaamheid even zakt wegens dagelijks leven, begint het stemmetje vanzelf opnieuw. En we zijn gewend om naar het gezwets van onze geest te luisteren en het allemaal voor waar & urgent aan te nemen. Ons systeem kent het verschil niet tussen een aanvallend roofdier en (de gedachte aan) een modern roofdier zoals een klok.

Ik weet niet meer waar, maar ergens las ik: “Probeer je die moetjes eens voor te stellen als ballonnetjes. Doorprik ze.” In Paul Loomans zijn nieuwe boek ‘Vleugels van vertrouwen’ kwam een zeer interessante techniek aan bod die ik af en toe uitprobeer als ik eraan denk maar dat is nog niet vaak. Zijn Tijdsurfen is, samen met mindfulness, m’n meest effectieve techniek om ermee om te gaan. Tot de aandachtigheid weer verslapt, dus.

Bij gebrek aan ballonnetjesvisualisatiecapaciteiten zei ik donderdagnamiddag tegen mezelf: genoeg gewerkt voor vandaag, tijd voor ontspanning. Want tuin, beweging, meditatie, schrijven en verf zijn bij mij in staat om de stroom van moetjes en andere vervelende gedachten uit te zetten. Energiegevers in het jargon, of flow. Niet dat ik daarna bergen kan verzetten (of het kan zijn dat ik me nog verder dien te bekwamen in het waarnemen van mijn energieniveau), eerder alsof het allemaal prima is zoals het is, morgen nog een dag, je gaat niet dood van een ongestofzuigd huis. Moet-stemmetje eventjes in slaap. Ont-spannen.

Tegenstrijdig is het dat je nooit denkt: “ik moet straks nog wat zijn.” Maar dat kun je jezelf misschien ook nog wel leren.

Het was niet mijn plan om hier een redevoering over stress af te steken maar het doet wel eens deugd. Ik wou eigenlijk gewoon een paar fotootjes posten van het ontstaan van m’n nieuwste schilderij. Zo!

Ik schilder telkens tot het op is want meer van dezelfde kleur kun je niet reconstrueren, tenzij recht uit de tube natuurlijk. Of met behulp van meettoestellen.

En dan gooi ik er met een nieuwe kleur wat naast, of in een andere hoek. Of over. Die kartelranden geraken wel ondergestopt. Coole overgang door kleuren op het doek te mengen (snel zijn en vooral niet over nadenken).

Prop prop prop, wat zou het worden? De kleuter in mij klapt in haar handjes van plezier.

Oeh, heerlijk!

Ik draai ze in alle richtingen, vandaar allicht dat het moeilijk is om achteraf te weten wat de bovenkant is.

Nieuwe techniek gevonden: een stipje wit rechtstreeks op het penseel bovenop de huidige kleur

En dus een tikje zwart in’t midden aan de overkant want yin en yang en zo.

Dit is de toch nadenken fase, dat kan ik beter laten want dan begin ik over alles te twijfelen. Hier nog een beetje? Daar eens met water over? Te groot, te klein? Nog een kleur bijmaken of is het goed zo?

Wachten op het licht van de nieuwe dag. En pas dan zie ik er bladeren in. Mijn man ziet parallellen met muziek maken.